Λουκουμένιος (μερος 3ο)

Δεν ήθελαν να με αφήσουν να φύγω. Έπρεπε να κάνω κάτι, την είχα βάψει άσχημα όχι μόνο εγώ όμως αλλά κι ο έρωτας μου, που ήρθε και δεν θα με βρεί εκεί.

<<Ώρα για μάχη!>> είπα από μέσα μου κι αυτό έκανα. Σήκωσα τα μανίκια μου, πήρα το απειλητικό μου βλέμμα και βουουουρ!!

Η ήττα ήταν αναμενόμενη. Ένας εγώ, τρείς αυτοί, λογικό. Δεν είμαι και ο supercat.

Η μάχη πήρε ώρα, μάλλον, γιατί η Τρικολόρ με βρήκε την επόμενη μέρα αναίσθητο σε ένα στενό κοντά στην πλατεία Αβυσσυνίας. Με κουβάλησε όπως, όπως η καλή μου φίλη (τι άλλο δηλαδή να έκανε) και με έσυρε προς το σπίτι μου ,το Δέντρο μου.

Δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί καλά καλά μέχρι που ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι όλα χάθηκαν, ο έρωτας μου, η αξιοπρέπεια μου, τα ρούχα μου (γαμώτο ήταν και ακριβά). Ήμουν εξουθενωμένος, είχα χτυπήσει και το πόδι μου αρκετά σοβαρά αφού με τα βίας μπορουσα να το πατήσω.

Αμάν αυτά τα αγρίμια! Μα γιατί; Γιατί(;) δεν μπορούσαν να δεχτούν οτι εγώ άλλαξα, προχώρησα και δεν μ' άρεσει πια να είμαι ο φόβος και ο τρόμος στην γειτονιά; Έπρεπε να μου επιτεθούν; Αφού κάποτε ήμασταν φίλοι. Απ΄ότι φαίνεται όχι πραγματικοί απλά με χρησιμοποιούσαν. Αυτό όμως δν γίνεται να περάσει έτσι, θα εκδικηθώ άμμεσα κιόλας. Αλλά πώς; ΟΧΙ με το ίδιο νόμισμα , δεν είμαι τέτοιος εγώ!

Προσπαθώντας να αναρρώσω με την Τρικολόρ στο πλάι μου και πίνοντας ζεστό γαλατάκι που μας έφεραν τα παιδιά (δουλάκια μου) που δουλέυουν εδώ, το κεφάλι μου κατέβαζε ιδέες για το πώς θα πάρω την πολυπόθητη αυτή εκδικησή μου.

Σκέφτηκα όμως οτι δεν έχει νόημα και δεν ήθελα να είμαι ένας από αυτούς, δεν ήθελα να ζώ και να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο.

Θα ήθελα όλη αυτή την ενέργεια που είχα για εκδίκηση να την διοχετεύσω κάπου αλλού. Σε κάτι πιο δημιουργικό που θα μοίραζε χαμόγελα. Τι θα ήταν αυτό όμως;

Συνεχίζεται...

Γράψε ΕΔΩ ποιά πράξη θέωρεις οτί μπορεί να κάνει ο Λουκουμένιος και να χαρίσει χαμόγελα.