Ο Λουκουμένιος (μέρος πρώτο)

Θα σας πω μια ιστορία, την δική μου ιστορία. Ποιός να ΄μαι εγώ άραγε,θα αναρωτιέστε... Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Όνομα δεν έχω, προσωπικότητα όμως έχω. Θα μπορούσατε να με χαρακτηρίσετε ως ένα αλήτη Αθηναίο γάτο που γυρνάω εδώ κι εκεί κοντά στα 2 χρόνια. Όσο ζώ δηλαδή. Ασχολία μου είναι οι τσάρκες στο Μοναστηράκι, παιχνίδια με τους περαστικούς και το αγαπημένο μου στέκι ένα δέντρο στη πλατεία Αβησσυνίας. Πιο συγκεκριμένα μια ταράτσα εκεί, που την λένε ο Κήπος στην Ταράτσα του Loukoumi10.

Υπέροχη θέα, ευχάριστο περιβάλλον και υπηρέτες ανθρώπους να μου καθαρίζουν το χώρο και, φυσικά, να με ταϊζουν. Αυτό ήταν, ήμουν βασιλιάς! Κάπως έτσι  κυλούσαν πλέον οι μέρες μου στο αρχοντικό μου, πειράζοντας κατά κύριο λόγο τα εκνευριστικά ζευγαράκια που ερχόντουσαν και μου έπιαναν τη θέση μου στις μαξιλάρες. Μα καλά τι τα θέλουν τα μαξιλάρια οι άνθρωποι, αφού είναι ξεκάθαρο ότι έχουν φτιαχτεί για γάτες. Τόσο μαλακά κι αναπαυτικά, αχ! πόσους ύπνους εχω ρίξει πάνω τους. Και συνάμα ειναι και μαγικά, δείτε τι έπαθα και θα καταλάβετε.

Καθώς απολάμβανα τον ύπνο μου για ακόμη μια φορά, με ξύπνησαν. Φασαρία, γέλια , ομιλίες...χαμός! Σηκώνομαι νευριασμένος και τι να δώ; Μακριά καστανόξανθα μαλλιά, χαμόγελο που μπορόυσε να με κάνει να ξεχάσω την καταστασή μου εκείνη την στιγμή, έπινε καφέ μαζί με την παρέα της. Πρώτη φορά ερχόταν, δεν την είχα ξαναδεί. Είχα χαζέψει, ήθελα να πάω κοντά της , να τυλίξω την ουρά μου στα πόδια της, αλλά... άραγε της αρέσουν οι γάτες; Φοβόμουν για την απόρριψη. Ξαφνικά τα βλέμματα μας συναντήθηκαν, μου κάνει νέυμα με τα δάχτυλα της  και "ΨΙΤ,ΨΙΤ", προσφωνεί. Με κάλεσε, το είδατε όλοι. Σάστισα, δεν ήμουν έτοιμος. Δέν είχα προλάβει να κάνω μπάνιο είχα γυρίσει πολύ αργά χθες απο την νυχτερινή μου έξοδο.. Ουφ! Δεν μπορούσα όμως να αντισταθώ.

Άρχισα να την πλησιάζω δειλά δειλά, ακουμπησα ίσα ίσα την ουρά μου στα πόδια της κι έφυγα. Μην με ρωτήσετε δεν ξέρω γιατι σταμάτησα. Μάλλον ντρεπόμουν. Την βλέπω να σηκώνεται, νόμιζα θα έρθει προς το μέρος μου, και γιάυτο κορδώθηκα , έβαλα το καλύτερο μου χαμόγελο και την περίμενα. Αλλά μέγα λάθος εκτιμηση.. Σηκώθηκε για να φύγει. Αν είναι δυνατόν, δεν μπορούσε να φύγει έτσι, έπρεπε να κανω κάτι. "ΝΙΑΟΥ!!" της έκανα, καθώς ηταν έτοιμη να κατέβει τις σκάλες. Γυρνάει με κοιτάει (έιδατε έπιασε το κόλπο με το "ΝΙΑΟΥ", να το κάνετε κι εσείς) και μου λέει: "Θα τα ξαναπούμε Λουκουμένιε μου, θα ξαναέρθω με την προυπόθεση οτι θα σε χαιδέψω!".

Της ανταποκρίθηκα κλείνοντας τα μάτια μου και μέχρι να τα ανοίξω είχε φύγει. Δεν ήξερα αν όντως θα ξανάρθει, δεν ήξερα καν το ονομά της όμως το μόνο που ήξερα ειναι οτι πλέον είχα όνομα, Λουκουμένιος..

...συνεχίζεται...

Μπορείς να ψηφίσεις ΕΔΩ το πως θέλεις να συνεχιστεί η ζωή του Λουκουμένιου!